درس هشتم:الرحیم(مهربان)

قدم هفتم بسم الله الرحمن الرحیم عشق ورزیدن به دیگران است. خداوند در هر موجودی جای دارد دیدن

او در هر موجودی باعث می شود جای جای هستی را سر شار از عشق و تعالی ببینیم. به مصداق:دل

هر ذره را که بشکافی آفتابیش در نهان بینی. آغاز همه قصه ها این جمله بوده و هست :یکی بود یکی

نبود غیر از خدا هیچکس نبود.غیری نیست هر چه هست اوست و هر آنچه هست هوست.

چگونه می توان او را دید و تاب آورد و عاشق نشد؟ وقتی همه اوست چگونه می توان از کسی یا چیزی

گله کرد؟ بارها شنیده ایم که می گو یند مراقب فلان چیز و فلان کس باش مباد کسی باشد و چیزی از

جانب خدا ؛با تو می گوییم مگر چیزی یا کسی غیر از او یافت می شود ؟ هر آنچه که هست و هر آنکه

هست از جانب اوست. به زمین و آسمان و هر آنچه در آن است بنگرید و او را ببینید.

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم

ای بیخبر از لذت شرب مدام ما

همه می پرسند چیست در زمزمه مبهم آّب چیست در همهمه دلکش برگ چیست در بازی این ابر سپید

روی این آبی آرام بلند که تو چندین ساعت مات و مبهوت بدان می نگری؟

نه به آب نه به ابر نه به برگ نه به این آبی آرام بلند نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام نه به این 

خلوت خاموش کبوترها

نه؛ من به این جمله نمی اندیشم به تو می اندیشم ای سراپا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم.

خدای را در همه کس و همه چیز ببینیم و اعجاز حضور را در یابیم.