از همان اوایل دوران کودکیم، تنها بودم. کودکی خجالتی، گرسنه، ترسو و بی لباس بودم. از همان زمان مجبور بودم با خیال پردازی ده ها قهرمان و شخصیت را خلق کنم. تنهایی من را به قعر نوشتن پرت کرده است؛ به همین دلیل است که برای نوشتن، کسی به من وامدار نیست. اگر از من بپرسی " چرا می نویسی؟ " درست مانند آن است که از من سوال کنی " چرا نفس میکشم، گریه میکنم و می خندم؟ "

نوشتن، نزد من فریاد است یا عرق کردن روح من. برای من لذت بخش ترین چیز در داستان و رمان، بازی خیال است، باز آفرینی دوران کودکی است، مانند کسی که بودم و کسی که می خواهم باشم.

شکستهای بزرگ، قصه های عشق و آزادی هستند. نوشتن برای من به عنوان جاری شدن خون در شاهرگهای زندگی است. شاید بی دلیل نباشد که آن روح غمگین و مصیت بار و فاجعه آمیز من را به هر سویی که بخواهد هدایت می کند.

به جز اینها هم، " تضاد " من را بر آن داشت که بنویسم. تضاد با اکثر ارزشهای قدیمی و پوسیده و رایج جامعه، تضاد با جهانی که لبریز از ظلم و گرسنگی و بی عدالتی است. ادبیات جستوجو کردن اخلاق و ارزشی نو است که پیام مقدسش را در انسان خواهی می یابد ... من به این دلیل می نویسم، چونکه نه با خودم و نه با جامعه دارای هورمونی و هماهنگی نیستم. هارمونی و هماهنگی با جهان کذب محض است. اگر می خواهی بنویسی، شرط نخست آن این است که در فکر دوست و دشمنت نباشی. خیلی خلاصه بیان کنم، هنگامی که می نویسم، می خواهم بگویم " من هیچ چیزی را قبول ندارم ".

اما چرا برای خدا می نویسم

برای خدا نوشنم تا عاشقم شود

برای خدا نوشتم  تا بمانم

برای خدا نوشتم تا زیبا شوم

برای خدا نوشتم چون دلم یک عالمه خدا می خواست

قلم بر می دارم و برای او می نویسم  

اوی که زیباست نهایت ارزوهاست و اوج و نهایت یک رویاست

وقتی از او می نویسم

ارامم

راحتم

شادم

خندانم وقتی از خدا نوشتم یک رنگم و خدا می داند چه رنگی هستم

همه ان شور نوشتنها ان کودکیها ان قهر مان سازیها بی عدالتیها و آن  فریادها  همه و همه با خدا جمع می شود و می شود

                                       بخشی از دلیل نوشتنم و از خدا گفتنم

                                                                                                   یا حق